Getto w Rydze

Getto w Rydze – getto istniejące w latach 1941–1943 w stolicy okupowanej Łotwy.HistoriaGetto powstało na terenie tzw. Moskiewskiego Przedmieścia zamieszkanego przed II wojną światową głównie przez Rosjan, Polaków i Białorusinów na mocy rozkazu generalnego komisarza Łotwy Hinricha Lohsego z 23 sierpnia 1941.Granicę obszaru getta wyznaczały ulice Moskiewska (Maskavas), Witebska (Vitebskas), Żydowska (Ebreju), Līksnas, L. Kalna, Kijowska (Kijevas), Jakubowska (Jēkabpils) i Lāčplēša. Ostateczny termin przeprowadzki do dzielnicy upłynął 25 października – w jej granicach znalazło się wówczas 29,6 tys. osób uznanych według kryteriów norymberskich za Żydów. Na czele ryskiego Judenratu stanął adwokat Michał Eliaszow.26 listopada 1941 teren getta podzielono na dwie części – w jednej z nich umieszczono silnych fizycznie mężczyzn zdolnych do wykonywania prac na rzecz gospodarki III Rzeszy, resztę ludności getta w liczbie 26 tys. wysiedlono poza obręb Rygi w dwóch etapach: w nocy z 29 na 30 listopada i z 7 na 8 grudnia 1941. Wszystkich ich zamordowano w lesie pod Rumbuli.Od grudnia 1941 na teren getta przesiedlano Żydów z Niemiec, Austrii i Czechosłowacji. Osiedlano ich w tzw. Reichsjudenghetto, które pozostawało w ścisłej izolacji od getta „lokalnego”.