Bitwa pod Donauwörth

Bitwa pod Donauwörth – starcie zbrojne, które miało miejsce 2 lipca 1704 w trakcie hiszpańskiej wojny sukcesyjnejPrzed bitwąPostępując za armią sprzymierzonych księcia Marlborougha maszerującą do Bawarii, mając także na oku siły cesarskie dowodzone przez margrabiego Ludwika Badeńskiego, elektor bawarski Maksymilian II Emanuel wydał rozkaz wzmocnienia twierdzy Schellenberg, górującej nad miastem Donauwörth, leżącym nad Dunajem. Połączone siły francusko-bawarskie pod piemonckim generałem hrabią D'Arco (64 000 żołnierzy) uszykowały się w pozycji obronnej wokół twierdzy. Sztab armii generała D'Arco założył, że nierówny teren na wzgórzu zwróconym na zachód będzie zbyt trudny do przeprowadzenia natarcia, więc skoncentrowali swoje jednostki na wschodniej stronie wzgórza. Wieść o tych planach dotarła do cesarskiego wodza margrabiego Ludwika Badeńskiego, dając Anglikom, Austriakom i Holendrom możliwość zaskoczenia nieprzyjaciela, pragnącego obronić linię Dunaju.Pierwsze natarcia sprzymierzonychNaczelny wódz sprzymierzonych książę Marlborough maszerował naprzeciw armii francusko-bawarskiej stacjonującej wokół Donauwörth. Wczesnym rankiem 2 lipca wyborowe siły złożone z 6 000 grenadierów pod dowództwem holenderskiego generała Goora ruszyły na Schellenberg. Pozostałe oddziały posuwały się wolno na tyłach grenadierów. Wraz z przybyciem na miejsce wojska sprzymierzonych zostały sformowane w szyki bojowe i przygotowane do natarcia. Jednocześnie zatoczono angielskie działa na pozycje. Rozpoczęło się natarcie, angielska artyleria pokryła krzyżowym ogniem szczyt wzgórza, doprowadzając do zamieszania wśród wojsk francuskich. Jeszcze przed zmierzchem sprzymierzeni ruszyli do pierwszego ataku, które załamało się wraz ze śmiercią dowódcy generała Goora. Obrona francusko-bawarska okazała się za silna. Wkrótce ponowiono uderzenie, lecz było ono równie bezskuteczne.