Bitwa pod Halbe

Bitwa pod Halbe – bitwa stoczona w dniach od 24 kwietnia do 1 maja 1945 roku. W bitwie zgrupowanie frankfurcko-gubińskie pod dowództwem generała Theodora Busse zostało pokonane przez Armię Czerwoną podczas operacji berlińskiej.Zgrupowanie zostało okrążone w regionie Spreewald, położonym na południowy wschód od Berlina. Podjęto próbę ucieczki na zachód przez miasteczko Halbe i przez południową granicę lasu berlińskiego, by połączyć się z 12. Armią dowodzoną przez generała Walthera Wencka z zamiarem marszu na zachód i poddania się aliantom zachodnim. Żeby wykonać ten plan, zgrupowanie musiało przebić się przez trzy pierścienie radzieckich żołnierzy z 1. Frontu Ukraińskiego dowodzonych przez Iwana Koniewa, podczas gdy w tym samym czasie 1. Front Białoruski dowodzony przez Gieorgija Żukowa zaatakował niemiecką straż tylną od północnego wschodu. Po ciężkich walkach kilka tysięcy okrążonych niemieckich żołnierzy zdołało się przebić i osiągnąć względnie bezpieczne pozycje, czyli dojść do niemieckiej 12. Armii. Reszta zginęła lub trafiła do niewoli sowieckiej.Geneza16 kwietnia wojska radzieckie rozpoczęły operację berlińską. Trzy radzieckie fronty zaatakowały linię Odra-Nysa. Przed 21 kwietnia strona radziecka przedarła się przez obronę niemiecką i rozpoczęła okrążanie Berlina. Zgrupowanie frankfurcko-gubińskie broniło wzgórz Seelow. Naprzeciwko stał 1. Front Białoruski Żukowa. Żukow został wyprowadzony z równowagi przez udany atak 1. Frontu Ukraińskiego Iwana Koniewa na Nysę Łużycką. 19 kwietnia wojska niemieckie wycofały się ze wzgórz Seelow, co otworzyło drogę do Berlina 1. Frontowi Białoruskiemu. Z powodu szybkich postępów Koniewa, zgrupowanie zostało okrążone od południa i od wschodu. Od południa przez 3. i 4. Armię Pancerną Gwardii, które przedarły się w głąb frontu, całkowicie okrążając zgrupowanie z zamiarem zaatakowania jego od tyłu.